اول بار که داستان را خواندم، هیچ پیام یا مفهومی از آن به ذهنم خطور نکرد. از خودم پرسیدم اصلا هدف نویسنده از نوشتن آن چه بوده است؟ برای درک بیشتر خوانش داستان از سر گرفتم.
لایه ای خارجی داستان، نمایی از زندگی زوجی را به تصویر می کشد که در کنار یکدیگر به پیری رسیده اند. زوجی که در کنار یکدیگر زندگی را با تمام فراز و نشیب های آن، سپری کرده اند. گویی سطح خارجی داستان می خواهد این پیام را به خواننده بدهد که حتی با وجود اینکه ممکن است برخی اوقات فرد دانسته یا ندانسته به عزیزترین کسان خود آسیب برساند، بگونه ای که آن آسیب تمام زندگی فرد آسیب دیده را تحت الشعاع قرار دهد اما باز هم عاملی چون گذشت، بودن انسانها را در کنار یکدیگر تداوم می بخشد. داستان در سطحی دیگر وارد لایه درونی تری می شود. لایه ای که در آن اصرار به درست انگاری از سوی مردِ پیر، در داستان موج می زند. در اینجا تفاوت بین خیال و واقعیت به خوبی به تصویر کشیده شده است. این تصویرسازی خواننده را به کنکاش ذهنی می کشاند تا بداند تا چه میزان آنچه که می داند واقعی و چه میزان از آن غیرواقعی و تنها گمانی از واقعیت است. داستان همچنین می تواند بیانگر این باشد که تخیل منفی سد راه واقعیت ها و لذت بردن از داشته هاست. تخیل منفی با صحیح جلوه دادن آنچه که می تواند صرفا یک توهم باشد، بدنبال اسباب درونی و بیرونی برای تایید می گردد و باعث می شود فرد بر صحیح بودن توهم خود پافشاری کند، در حالیکه حقیقت خارج از فضای توهمی ایستاده است.
من نمی فهمم منظورت چیه از تخیل منفی؟! پیرمرده تخیلش منفیه؟ از کجا می دونی که پیرزنه این جوری نیست؟ یا برعکس؟
تخیل منفی یعنی اندیشه برای تقویت خیالی موهوم. از آنجا که مرد پیر داستان بیشتر در تلاش برای تایید گفته و برداشت خود بود، وصف تخیل منفی به او منسوب شد.
چقدر نگاه متفاوتی دارید در مقایسه با دو نگاهِ دیگه ای که تا این لحظه دیدیم.
و ممنون بابت این نگاه سوم.